.
(2) Δεν είναι όλα έτσι όπως τα θέλουμε... (Ιούλιος 1991)
Καθώς τα μάτια κλείνεις βλέπεις τους άλλους όμοιούς σου
Βλέπεις να βαίνουνε στον δρόμο το δικό σου
Κι’ όταν χωρίς ελπίδα σαν ταφόπετρες τ’ ανοίγεις
Τότε θαρρείς πως χάθηκε ολότελα το φως σου
Όταν μονάχος στο σκοτάδι σου βαδίζεις
Κάποια θολή σκιά πλανιέται στη ματιά σου
Κι όταν με κάποια ελπίδα το κεφάλι σου γυρίζεις
Όλα γκρεμίζονται γιατί είναι όμοια σου
Κι όταν τσιμπάς το χέρι σου και νιώθεις πως πονάς
Άξαφνα γίνεται υγρό το μάγουλό σου
Γιατί ενώ νόμιζες πως απ’ όνειρο γυρνάς
Βλέπεις πως βρίσκεσαι στον κόσμο το δικό σου
Θα ‘θελες όλοι τους το χέρι να σου απλώνουνε
Να σε περιπλανούν μέσα στα όνειρά τους
Να σου προσφέρουνε αγάπη στην αγάπη σου
Και το κλειδί μιας απ’ τις πόρτες της καρδιάς τους
Όμως δεν είναι όλα έτσι όπως τα θέλουμε
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε στη σιωπή μας
Μόνο βουβά, με μάτια ανοιχτά να ονειρευόμαστε
Μια τσακισμένη ελπίδα πνοή μες’ τη ζωή μας
.