.
(5) Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη... (Απρίλιος 1992)
Στον κόσμο τον δικό τους όσο ζούσα
Με λέγανε καλό παιδί και ήσυχο
Μα ούτε στα όνειρα μου δεν μπορούσα
γι αγάπη να σκεφτώ, ήταν αφύσικο
Κι’ όσο περνούσε ο χρόνος προσπαθούσα
Να βρω κάποια δρομάκια που ‘ναι απάτητα
Μα πιο πολύ απ’ όλα λαχταρούσα
Να βγω απ’ το δρόμο αυτό που βγάζει στ’ άδυτα
Γι’ αυτό και εγώ μονάχος μου γυρνούσα
Σε τόπους μακρινούς μιας άλλης σφαίρας
Που ήταν ουτοπικοί και όλοι φάνταζαν
Σαν κάποιο δημιούργημα της όγδοης ημέρας
Και τώρα πια σαν ξένο με κοιτάνε
Σαν κάποιο άγνωστο χωρίς ταυτότητα
Δεν θέλουν πλέον πια να μου μιλάνε
Για άγριο με περνούν χωρίς οντότητα
Οι πράξεις μου δεν είναι η αιτία
Το ξέρω από πριν κι’ απ’ τα’ άλλα τα παιδιά
Ο λόγος που σαν βάρβαρο με βλέπουν
Είναι κάμποσοι πόντοι πιο μακριά μαλλιά
Κι ας με φωνάζουνε αυτοί αλήτη
Στοιχείο αναρχικό χωρίς ιδανικά
Εγώ θα συνεχίζω να βαδίζω
Για ένα μακρινό γι’ αυτούς ορίζοντα
.